Աբգար թագավոր


Աբգար թագավորի իշխանները Հռոմ էին գնացել: Պատական գործեր ունեին այնտեղ: Այդ գործերը ավարտելուց հետո նրանք գնացին Երուսաղեմ, որ Քրիստոսին տեսնեն: Նրանք տեսան Քրիստոսին և ապշած վերադարձան: Նրանք թագավորին ասում էին, որ Քրիստոսը հրաշքներ է գործում, մահացածներին կյանք է տալիս: Եվ պատմում էին, որ Քրիստոսին հրեաները հալածում էին: Աբգար թագավորը այդ ամենը լսելուց հետո ասաց, որ ինքը կամ Աստվածն է, կամ էլ Աստծո որդին: Սովորական մարդ չի կարող այդպիսի բաներ անի: Աբգարը ասում է, որ ով չընդունի Քրիստոսին, նրան մահ կսպառնա: Հրամայեց դպրիրն կանչել, որովհետև  պետք էր նամակ գրել Քրիստոսին: Դպիրը ներկայացավ Աբգարին, գրիչի և թղթի հետ: Աբգարը դպիրին ասեց որ նամակում գրի, թե`
  -
Ես` Աբգարս ողջունում եմ քեզ և գիտեմ, որ կույրերին կարողանում ես օգնելմ որպեսզի նրանք տեսնեն: Հաշմանդամներին օգնում ես, որ քայլեն, հիվանդություն ունեցողներին բուժում ես: Խնդրում եմ քեզ, որ գաս և ինձ բուժես, Նամակը տանողները տեսան Քրիստոսին Երուսաղեմում, նա չեկավ, բայց նամակ գրեց Աբգարին, Ով ինձ տեսնում է, չի հավատում իսկ ով չի տեսնում հավատում է:Այդպես է գրված իմ մասին, ես կուղարկեմ քեզ մոտ իմ աշակերտներից մեկին, որպեսզի նա քեզ բուժի:Հայաստան եկավ Քրիստոսի առաքյալներից մեկը` Թադեոսը:Նա եկել էր բժշկելու և քարոզելու: Աբգարը ասեց, որ սա Հիսուսի առաքյալն է և նրան ներս թողնեն։Նա այնպես մտավ, որ Աբգարի երեսին տեսիլք երևաց, այդ հրաշքը չտեսան իշխանները:Նա ասում էր, որ եթե հավատաս Հիսուս Քրիստոսին, քո սրտի ուզածները կկատարվեն:Նա հավատացել էր և կատարվել էր
Թադեոսը ամբողջ քաղաքով քարոզում էր քրիստոնեությունը:Բոլորը նրան հավատացին, մկրտվեցինև բժշկվեցին, ամենաառաջինը Աբգարը:Ամեն ոչ Քրիստոնեական իր ոչնչացվում էր:Ոչ ոք իր կամքին հակառակ չէր դառնում քրիստոնյա, բայց հավատացյալների թիվը ամեն օր ավելանում էր: Երբ Աբգարը մահացավ, նրա երկիրը բաժանվեց երկու մասի, երկուսն էլ կառավարում էին նրա որդիները և նրանցից ոչ մեկ քրիստոնեությանը համաձայնություն չտվեցին:Նրանք նույնիսկ սպանում էին առաքյալներին:






Ջրհորի մոտ

Ջրհորի մոտ

Այդ դեպքը կատարվել է Առաջին Համաշխարհայինի ժամանակ: Ավստրալիայի կողմերն էին: Ամբողջ օրը կռվում էին ավստրալացիների հետ, բայց մնում էինք նույն դիրքում: Բացի դրանից շոգ էր, ու բոլորը ահավոր ծարավ: Մի տակառ կա, որի շնորհիվ ամբողջ զորամասի մարդիկ ջուր էին խմում: Հանկարծ մի օր այդ տակառի ջուրը ավարտվեց: Բոլորի բերանները չորացել էր: Ավստրալացիների ու նրանց դիրքերում մի ջրհոր կար: Ծարավ մարդիկ այդ ջրհորին նայում էին այնպես, ինչպես սոված մարդը հացին: Ջորը մոտներս է, բայց մենք այսպես ծարվան ենք, մի զինվոր ասաց: Մի կտրիչ լիներ, որ մեզ համար ջուր բերեր: Մի զինվոր ասեց, թե կատակը մի կողմ, եկեք փորձենք: Թղթերի վրա անուններ գրեցին ու գցեցին գլխարկի մեջ, վիճակ արեցին: Մի զինվորի ընկավ իր անունը: Նա վախենում էր, և մտածում էր, որ այս երկու տարվա մեջ չի մահացել հիմա պետք է ջուր բերելուց մահանա: Բայց նա ոչինչ չասեց, քանի որ չէր ուզում ցուցաբերել իր վախկոտութույունը: Սողեսող գնում էր: Բարձր խոտերով էր շրջապատված տարածքը և մտածեց, որ միգուցե ավստրալացիները չեն տեսնում նրան: Հասավ ջրհորի մոտ: Հանգստացավ, բայց հասկացավ որ ջրհորից ջուր հանելը ավելի բարդ է: Զինվորը միայն իր թաշկինակի մասին էր մտածում: Հանեց, և սկսեց թափ տալ: Ջուր հանեց և նորից թաշկինակը թափ տալով վերադարձավ դիրքեր: Հետ նայեց ու տեսավ, թե ինչպես էին ավստրալացիները ծիծաղում նրա վրա: Մի վեց հոգի խմեց այդ ջուրը և նորից պրծավ: Զինվորին ասեցին, թե էլի գնա: Բայց նա մտածում էր, այս մի անգամը թողեցին, բայց երկրորդ անգամ չեն թողնի: Մեկ անգամ էլ գնացել: Ավստրալացիները նորից նույն ձև վարվեցին: Մեկ էլ նրանք նկատեցին, որ ինչ որ ավստրալացի էր մոտենում իրենց զորամաս: Սպիտակ թաշկինակը թափ տալով և ձեռքին էլ մի աման: Տղերքը խմբով գնացին ջուր բերելու: Ջրհորի մոտ բոլորը խառնվել էին իրար: Ավստրալացիները նրանց հաց էին տալիս, նրաք ծխախոտ էին տալիս: Ընկերացել էին, ավստրալացիները ասում էին «գուդ, գուդ» իսկ մենք «խարաշո, խարաշո»: Վերադարձան դիրքեր: Այդ ամենից հետո էլ չգիտեին ինչպես պատերազմեին իրար հետ: Մտածեցին, եթե դիմացինները տեսած չլինեն, ապա պետք չի կռվել: Եվ հանկարծ լսվեց կրակեք: