Նորից ցրտեց, նորից մռայլ են դարձել օրերը, նորից թռչունները չվում են տաք երկրներ։ Ամեն առավոտ, երբ արթնանում ես, տեսնում ես այդ մռայլ երկինքը և հիշում քո կյանքից մի հատված, որտեղ դու էիր մռայլ։ Շատ մարդիկ են դառնում մռայլ երկնքի հետ. նրանց հոգու ամպը գնալով ավելի է սևանում։ Բայց կան ժամանակներ, երբ քամին հոգուցդ քշում և իր հետ տանում է այդ մռայլ սև ամպը: Բայց նաև լինում է, որ քամին էլ չի օգնում, և այդ սև ամպը մնում է քո հոգում։ Բոլորս էլ ուզում ենք և փորձում ենք չունենալ սև ամպը, բայց շատ քչերի մոտ է ստացվում։ Այդ սև ամպի պտճառով դու կարող ես գորշացնել քո կյանքը՝ կորցնելով դիմացինի նկատմամբ սերը: Կցանկանայի, որ ոչ մեկի հոգում չլինի սև ամպ, և բոլորս ապրենք համերաշխ։
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire