Հեքիաթասացը

Ամբողջ գիշեր հսկայական տանը մի պատուհան էր լուսավորվում։ Պատուհանի ետևում մի հեքիաթասաց էր ապրում (ոմանք նրան պոետ էին անվանում)։ Նա հեքիաթներ էր գրում ու նվիրում մարդկանց, քանի որ առանց հեքիաթների մարդկանց դժվար է ապրելը..

Նրա սեղանին շատ գունավոր մատիտներ կային: Վախենալու հեքիաթները նա գրում էր սև մատիտով, իսկ ուրախ հեքիաթներ գրելու համար օգտագործում  էր կարմիր, դեղին, կանաչ, սպիտակ մատիտներ: Բայց մի անգամ…չար ու հիմար մեկը գողացավ բոլոր մատիտները: Նա հեքիաթասացին թողեց միայն սև ու սպիտակ մատիտները և հեռանալով ասաց. «Հիմա նա ստիպված կլինի ճիշտը գրել»:

Տխրամած նկարիչը երկար կանգնեց դատարկված սեղանի մոտ, հետո բարձրացրեց բաճկոնի օձիքը, հանգցրեց լույսն ու դուրս եկավ տնից:

Նա գնում էր` չիմանալով ուր: Դանդաղ քայլում էր իր քաղաքում` անձրևի տակ: Երբ հոգնեց, կանգ առավ` այտի վրա զգալով կեչու թաց տերևի հպումը: Ու հանկարծ նկատեց, որ տերևը մուգ կանաչ գույնի է, հետո նա տեսավ, որ ասֆալտը արծաթամոխրագույն է, հորիզոնը բաց լաջվարդ է, իսկ տանիքները մաքուր են` կղմինդրե կարմիր:

Նա ժպտաց, հավաքեց բոլոր այս գույներն ու վերադարձավ տուն:

Նա կրկին գրում է: Նա կրկին երջանիկ է:

Հերոսը գրում էր  հեքիաթներ, սև մատիտներով գրում էր վախենալու , իսկ ուրախ հեքիաթներ գրելու համար օգտագործում   կարմիր, դեղին, կանաչ, սպիտակ մատիտներ:  Բայց մի անգամ , մի չար մարդ գողացավ իր մատիտները , թողեց միայն սև  գույնը ,  որպեսզի նա չար դառնար : Հերոսը  եկավ և տեսավ, որ իր մատիտները չկան, սեղանը դադարկ է : Բայց երբ նա   դուրս եկավ ,  տեսավ այդ գույները հավաքեց և նորից սկսեց գրել ուրախ հեքիաթներ: