Թարգմանություն

Մի անգամ Ակիվան ճանապարհ ընկավ, իր հետ վերցնելով մի ավանակ, աքաղաղ և լապտեր: Երեկոյան նա հասավ մի գյուղ և խնդրեց գիշերակաց, բայց բնակիչները նրան վռնդեցին և անգամ ծեծեցին:
Այսպիսի կոպիտ վերաբերմունքից նա իր հավատը չկորցրեց «Այն ինչ Աստված անում է, քեզ համար է անում»: Նա հոգնած պատրաստվեց անտառում քնելու: Հարմար տեղավորվեց, մի կտոր հաց կերավ և  հանկարծ լսեց, որ աքաղաղը ծղրտում է: Վեր թռավ տեղից, բայց հասցրեց տեսնել միայն աղվեսի պոչը տեսնել որը աքաղաղը բերանին փաղչում էր:
Աքաղաղի կորստից Ակիվան հավատը չկորցրեց և նորից ասաց,- «Այն ինչ Աստված չի անում, լավին է տանում»: նստեց և լապտերի լույսի տակ տորն էր սովորում:
Հանկարծ քամի բարձրացավ և հանգցրեց խարույկը: Նորից ինքն իրեն ասաց «Այն ինչ Աստված անում է, քեզ համար է անում» և հենց այդ պահին նկատեց, որ մթության մեջ ավանակը փախավ: Ակիվային տխրեցրեց ավանակի կորուստը, հիշեց որ առավոտյան պետք է երկար ճանապարհը անցնի ոտքով, հոգոց հանեց, բայց նորից կրկնեց «Այն ինչ Աստված անում է, քեզ համար է անում»:
Հաջորդ առավոտյան ամբողջ ճանապարհը ոտքով անցնելով և իր գործն ավարտելով Ակիվան վերադարցավ տուն: Հասնելով այն գյուղին որտեղ նրա հետ այդքան վատ էին վարվել, նա ի զարմանս իրեն տեսավ, որ այնտեղ ոչ մի կենդանի շունչ չկա: Հենց այն գիշեր, երբ նա գիշերելու տեղ խնդրեց և մերժվեց, ավազակներ էինն եկել և դաժանորեն բոլորին սպանել:
Եվ այդ ժամանակ Ակիվան մտածեց «Տիրոջ քայլերն անքննելի են: Եթե գյուղի բնակիչներն ինձ թողնեյին մնալ, ավազակները հավանաբար ինձ էլ բոլորի հետ կսպանեյին: Իսկ այստեղ ոտնահետքերից ելնելով նրանք անտառից են եկել, նշանակում է, որ նրանք այնտեղ եղել են ինձ հետ միաժամանակ : Եթե հանկարծ նրանք լսեյին աքաղաղի և ավանակի ձայնը կամ նկատեյին լապտերի լույսը, ապա ես էլ կենդանի չէի մնա: Իսկապես, մարդ պետք է միշտ հույսը Աստծո վրա դնի:»



Однажды  Акива отправился в путь, взяв с собой осла, петуха и фонарь. К вечеру дошёл он до деревни и попросил ночлега, но жители прогнали его да ещё надавали тумаков.

Такое грубое отношение не пошатнуло в нём веры, и сказав: «Всё, что Бог ни делает, — всё к лучшему», — он устало поплелся ночевать в лес. Устроился поудобнее, съел кусочек хлеба, вдруг слышит — петух истошно кричит. Вскочил Акива, но успел увидеть лишь хвост лисицы, убегавшей прочь с петухом в зубах.

Потеря петуха не поколебала веры в  Акиве, и снова сказав: «Всё, что Бог ни делает, — всё к лучшему», — сел он учить Тору при свете фонаря.

Вдруг поднялся ветер и задул огонь. Опять сказал ребе: «Всё, что Бог ни делает, — к лучшему», — и тут же заметил, что в темноте сбежал осёл. Огорчился  Акива потере осла, пожалел, что утром придётся долгий путь пешком проделать, поохал, повздыхал, но всё же повторил: «Всё, что Бог ни делает, — к лучшему».

На следующее утро, пройдя всю дорогу пешком и уладив своё дело,  Акива возвращался домой. Дойдя до деревни, в которой с ним так скверно обошлись, он, к своему удивлению, увидел, что в ней нет ни единой живой души. Той же ночью, когда он просил ночлега и получил отказ, пришли разбойники и безжалостно всех поубивали.

И подумал тогда  Акива: «Неисповедимы пути Господни. Разреши мне жители деревни остаться, разбойники наверняка убили бы меня вместе со всеми. А судя по следам, пришли они из лесу, значит, были они в нём одновременно со мной. Стоило им услышать крик петуха или осла или заметить свет фонаря — и меня бы уже не было в живых. Воистину, человек должен всегда полагаться на Бога!»