Այսօր մեր էկոլոգիայի դասաժամին սարալանջով քայլում էինք ու սիրուն, կանաչապատվ ճանապարհից հետո հասանք ցանկապատված ու անխնամ մի տարածքի: Այդ տարածքով, երբ անցանք միանգամից դուրս եկանք Հյուսիսային դպրոցի կանաչապատ լանջեր: Հասնելով՝տեսանք, որ երեք մարդ արդեն փոսեր են փորել մեր կանաչապատված տարածքներում ցանկապատներ տեղադրելու համար: Մոտեցանք այդ մարդկանց: Ցավով կանգնել էի փոսերի կողքին և մտորում էի: Մտքումս ինքս ինձ ուտում էի: Իրոք չէի հասկանում այն մարդկանց, ովքեր ցանկապատված տարածքներում իրենց ազատ են զգում, կամ էլ, եթե ցանկապատ չկա` պանաջում են: Ինչու՞ են մարդիկ խուսափում բաց, ազատ ու համերաշխ տարածքներից: Ինչու՞ չեն ուզում իրենք նույնպես ազատ տեղաշարժվելու իրավունք ունենան: Մի՞ թե նրանց հաճելի է երկկողմանի ճանապարհով քայլել: Երևի հաճելի է, որ ցանկապատ են պահանջում: Ես անձամբ չեմ ուզում, որ Բանգլադեշում լինի որևէ ցանկապատ: Ինչու՞ենք սահմանափակում ամեն ինչ: Ինչու՞ ենք ուզում փակվել ցանկապատով, ո՞ւմից ենք վախենում: Ինչպես մարդիկ չեն ուզում իրենց մտքի կաղապարներից դուրս գալ, այնպես էլ չեն ուզում այդ ցանկապատված ու գորշ տարածքներից դուրս գալ: Ես, եթե սեբաստացի էլ չլինեի, միևնույն է կցանկանայի, որ այդ տարածքը բաց լինի, մաքուր ու խնամված, անվտանգ ու ապահով:
Մի փոքր էլ ցավում եմ այն երեխաների համար, ովքեր հաճախում են ցանկապատասեր մանկապարտեզ, որովհետև երեխային պետք չէ փակել չորս պատերի մեջ, այլ հակառակը՝ պետք է ինչքան կարող ես ազատ թողնել: Դրա հետևանքով երեխան կճանաչի իր աշխարհը, կլինի ինքնուրույն և իհարկե ավելի գեղեցիկ աչքերով կմոտենա ամեն ինչին:
Վստահ եմ՝ մի օր կքայլեմ նույն տարածքով ու կհիշեմ այսօրվա դեպքը, մանկապարտեզի անխնամ վիճակը.կոտրած ապակիներ, արևից խունացած պատուհաններ ու մի վարդագույն վարագույր, իսկ ասֆալտապատ բակում ոչ մի երեխա, միայն քարեր ու փոսեր, իսկ հետո երախտապարտ կլինենեմ, որ կենդանի ցանկապատները հաղթեցին ու անցնում ենք սիրուն ու անվտանգ ճանապարհով:
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire